Prawdopodobnie jestem piratem drogowym. Ale staram się w tym stosować umiar. Dążę do tego, by nie łamać za wielu przepisów (no może poza liniami w korkach lub ograniczeniami predkosci). Tego dnia wszystko jednak przebiegało wbrew moim własnym regułom.

Zwyczajny początek
Jak codzień tej jesieni, rano odpakowałem spod pokrowca motocykl, założyłem kuferek, odpaliłem maszynę i ruszyłem do pracy. Droga względna. W nocy padało intensywnie, jednak w tamtej chwili było znośnie. Nie założyłem kombinezonu przeciwdeszczowego, lecz na wszelki wypadek wpakowałem go do kufra. Droga przebiegała rownież bardzo stabilnie. Po parunastu minutach znalazłem się w mojej firmie.

Dramatyczny telefon
Dzień pracy przebiegał standardowo. Codzienne zmagania z tematyką, którą ostatnio się zajmuję od ponad miesiąca. Zmagania, frustracja, zaczynanie od początku. Rutyna. Nagle dzwoni telefon. Kolega podaje mi słuchawkę, dzwoni żona.

"Musisz ... ... ... ... rękach! (Szszszsszsz)"

Nic nadzwyczajnego, mamy ch...wy zasięg w bloku. Grube mury robią swoje.

-"Misiu, nic nie rozumiem! Zadzwoń ze stacjonarnego"
-"Nie mogę! (Szszszszsz) ... ... ... rękach!"
-"Nic nie słyszę, powtórz"
-"Nie mogę! ...lanka ... ... ... (szszszsz)".
-"Jeszcze raz, bo na prawde nic nie słyszę"
-"... ... wybuchła ... w rękach! ... ... ... przyjeżdżaj!"

Głos żony brzmiał dramatycznie. Prawie nic nie zrozumiałem, ale troska o ukochaną zadziałała na wyobraźnię. Adrenalina skoczyła. Serce łomotało.

"Misiu już jadę". Rzuciłem wszystko. Zadzwoniłem do kierownika, powiadamiając go o tym, że żona miała jakiś wypadek i pilnie muszę jechać do domu. Wybiegłem przed firmę i odpaliłem motocykl na ssaniu, czekając w nerwach aż się silnik rozgrzeje. Chciałem jak najszybciej ruszyć i znaleźć się w domu. W międzyczasie kierownik zszedł do mnie i poprosił:
-"Tylko Łukasz jedź ostrożnie, żeby Ci się coś nie stało..."
-"Dzięki, jak coś już będę wiedział to zadzwonię".

Postrach ulicy
Ruszyłem. Szaleńczo. Silnik był piłowany ekstremalnie. Cóż, może i mnie wezmą za wariata, ale tam w domu coś się stało osobie, która jest dla mnie wszystkim. Myśli kłębiły się w głowie mnożąc najdziwniejsze scenariusze: co jej mogło w rękach wybuchnąć? Suszarka? Szklanka? Jakie są obrażenia? Czy będzie konieczny szpital? Co powiem Policji gdy mnie zatrzymają za wariacką jazdę?

Zapie...lałem jak dziki. 160 nie schodziło z licznika. Na szczęście, większość sygnalizacji była po mojej stronie a kierowcy robili wariatowi miejsce między pasami. Pogoda zrobiła swoje i dzięki temu droga mniej więcej była sucha i przyczepna. Silnik non stop pracował w okolicach 8 tys RPM. W miarę zbliżania się do domu zacząłem słyszeć karetkę na sygnale. W kasku trudno było stwierdzić na słuch z której strony jedzie. No ładnie... Nawet nie chciałem tworzyć następnych domysłów.

Zaparkowałem pod blokiem. Wbiegłem do klatki. Następnie do mieszkania. Żona siedziała na wannie z ręką  pod zimną wodą.

-"Co tak szybko przyjechałeś?" -Zapytała zdziwiona żona. Trasa, którą pokonałem w jakieś 8 minut, zazwyczaj zajmowała mi 15 a taksówce 30-40.

Obrażenia, na szczęście nie wyglądały aż tak strasznie, jak sobie wyobrażałem. Z resztą, trudno było sobie cokolwiek wyobrażać, jeżeli prawie nic nie słyszałem podczas rozmowy telefonicznej. Rana była głęboka, ale nie była specjalnie groźna. Prawa ręka żony prowizorycznie owinięta gazą ociekała krwią.
-"Myślałem że coś Ci  w rękach wybuchło. Zdenerwowałem się i zapier...lałem jak dziki. Sam nie wiem, ile przepisów nałamałem."
-"Niee, szklanka mi pękła w ręce jak zmywałam. Zadzwoniłam do Ciebie, bo to prawa ręka i nie mogłam sobie sama opatrzyć".

Uff... Nerwy powoli schodziły ze mnie jak woda ociekająca z przemoczonego ubrania. Telefonicznie umówiliśmy się na wizytę u chirurga. Za dwie godziny. Wypadałoby aby lekarz ocenił, czy trzeba szyć i czy nie ma tam odłamków szkła. Wróciłem jeszcze na godzinę do pracy. Za spokojnie nie jechałem, ale po prostu nerwy w pełni nie odetchnęły jeszcze po tym wszystkim. Liczyło się tylko to, że z żoną jest o wiele lepiej niż przypuszczałem.