Po powrocie z zakupów przywitało nas ciepło ognia oraz rozpalona szisza. Pozostało tylko rozłożyć karimaty, zakleić folią dziury okienne i naznosić więcej drewna. W sąsiednim budynku "buszowali" jacyś militaryści, więc dla pewności, spieliśmy motocykle łańcuchem. Plan z brykietem był idealny. Drewno szybko schło, po czym rozpalało się potęgując swoje zdolności grzewcze.

W tym czasie, zaczęliśmy kolację, połączoną z tradycyjną słowiańską integracją: piciem wódki. Warunki niby polowe, ale karimata pod śpiworem dawała nam poczuycie komfortu. W wesołej atmosferze prowadziliśmy różne dyskusje do samego snu.

Poranek: Ale mi się dobrze spało!
O godzinie 7:30 obudził mnie budzik w komórce. Zapomniałem, że dziś poniedziałek a ja mam budzik tygodniowy! Ale nie było źle :) -czułem się wypoczęty i zrelaksowany, z zaledwie niewielkim kacem ;) Powoli i leniwie zacząłem się zbierać z wygodnego posłania. Adaptacja zajmowanego wnętrza okazała się absolutnie rewelacyjna! Ogólnie nawet nie zmarźliśmy, oprócz jednego z nas, który ok 6 rano trochę odczuł temperaturę. Wzmocnił lekko swoje ubranie i poszedł dalej spać.

Pół godziny po budziku, zadzwonił do mnie kolega Konio, który miał dołączyć w Pile. Okazało się jednak, że w wyniku nieporozumienia przyjechał on w okolice Kłomina i próbował bezskutecznie znaleźć opuszczone osiedle. Umówiliśmy się, że dojedzie do zjazdu w las a ja po niego wyjadę. Po półtorej godziny doszło do spotkania. Zaprosiliśmy go do nas i ugościliśmy. Zaproponował, by przed wyjazdem do Warszawy odbyć wycieczkę na "górkę magnetyczną".

Poszwędaliśmy się jeszcze trochę po miasteczku, wchodząc nawet na dach jednego z bloków. Dzięki temu, mieliśmy szansę zrobić kilka fajnych zdjęć. Chodząc po pokojach różnych mieszkań szukałem śladów po byłych mieszkańcach. Wchodząc do małego pokoju pomyślałem: pewnie tu mieszkało dziecko. Z kolei w dużym pokoju, starałem się wyobrazić sobie, jak tu musiało być kiedyś: pewnie tam stał telewizor, tutaj kanapa itp... Teraz po mieszkańcach pozostały resztki płytek wykładzinowych z linoleum i sterta gruzu. Z kolei w jednym z mieszkań na piątym piętrze, beztrosko, z podłogi wyrastało sobie drzewko. (Patrz galeria)

Wkrótce po tym zaczęliśmy przygotowania do wyjazdu. Naciągnięcie łańcuchów, pakowanie. Trochę się guzdrałem, powodując lekkie zniecierpliwienie wśród towarzyszy podróży. Cóż, kac spowodowałmu mnie lekkie "zamotanie", ciężko było się mocno skupić, gdy w głowie taki poimprezowy relaksik ;).

12:00 Wyjazd.
Wyjechaliśmy w stronę Wałcza.

Deszcz padał cały czas, nawet dość zdecydowanie. Na wąskich drogach tworzyliśmy pióropusze wodne wjeżdzając w dziury. Przejechaliśmy caaaaaałą Szwecję. Tyle, że nie była to znana wszystkim Szwecja -państwo skandynawskie, a wioska pod Wałczem ;). Następnie, asfaltową, nierówną drogą, dojechaliśmy do lasu w którym zatrzymaliśmy się na parkingu. Asfalt wznosił się lekko ku górze, pod kątem 5-10 stopni. Widać było jednak, że pnie się w górę. Tak, to tutaj: Czarodziejska Górka (lub jak kto woli: Górka Magnetyczna) -na mapie punkt B. Mityczne miejsce, w którym mają miejsce "anomalie magnetyczne" ;). Niepozorne wzniesienie na drodze asfaltowej charakteryzowało się tym, że woda wylana na pochyłą drogę lała się pod górkę. Podobnie z butelką położoną na asfalcie: turlała się pod górę. ALE FAZA! Oczywiście, musieliśmy spróbować w większej skali. W ruch poszły motocykle. Po wrzuceniu na luz, ze zdziwieniem stwierdziliśmy, że zaczynają toczyć się pod górę!

Osobiście, słyszałem różne opinie na ten temat: anomalie magnetyczne, złudzenie optyczne itp. Ilu ludzi -tyle teorii. Jednak osobista inspekcja występujących tam zjawisk robi cholerne wrazenie :). Po krótkiej zabawie z grawitacją zaczęliśmy nasz powrót.

Wałcz, a potem Piła. Cały czas w deszczu. Na jednej ze stacji benzynowych za Piłą, zaplanowaliśmy ominięcie Bydgoszczy. Pojechaliśmy przez Nakło nad Notecią. Za Nakłem, z żalem mijaliśmy super wypaśne winkle, którymi nie było okazji się nacieszyć z powodu deszczu i śliskiej nawierzchni. Na jednymz  odcinków, masakryczne dziury, wyboje i koleiny spowodowały u mnie ból kręgosłupa. W trakcie postoju na jednej ze stacji zaszliśmy na posiłek do restauracji. Ciepła jajecznica, popijana dobrą herbatką pozwoliła nam się zrelaksować. W ciepłej, przyjaznej atmosferze prowadziliśmy rozluźniającą rozmowę, podczas której szybko zapomnieliśmy o wszelkich niedogodnościach i zdenerwowaniu na brzydką pogodę. Wyszło na wierzch nasze zadowolenie z wyprawy. Wszyscy byliśmy zadowoleni, pomimo wrogiej pogody i obolałych tyłków. Pojawiły się nawet pomysły na wyprawę za rok.

Dzień uciekał, czas płynął dalej, trzeba było znowu zasuwać. Różnymi bocznymi drogami dojechaliśmy do Inowrocławia a potem do Włocławka. Po drodze znowu kilka fajnych winkli. Ostatni dłuższy postój miał miejsce we Włocławku, gdzie tankując, obliczyłem, że spalanie, jakiego dokonał moj bandziorek to zaledwie ok 4.5 litra na 100km! Hmm... ciekawe doświadczenie. Czasami, jazda turystyczna się opłaca ;). Nie trzeba wiecznie dzidować, choć, nie ukrywam, jest to bardzo fajne.

Płock, a za Płockiem rozstaliśmy się z Wiewiórem, który odbił na Błonie. My natomiast postanowiliśmy kontynuować dojazd do Warszawy przez Łomianki. Było już ciemno od jakiegoś czasu. Po drodze masa remontów. Ruch wahadłowy, wąski, świeży asfalt. Deszcz padał ostro, ograniczając widoczność. W dodatku, na świeżym asfalcie kompletnie nie było namalowanych żadnych pasów. Samochody jadące z naprzeciwka, w odcinkach, gdzie nie było oświetlenia drogi, powodowały, że jechałem na krótkich światłach. Kręte drogi + oślepieni kierowcy to gwarantowany wypadek. Na tym odcinku ja prowadziłem kolegów. Na prostych dzidowałem, na zakrętach zwalniałem do 50-60 km/h. Taka widoczność. Mogłem się cały czas wlec albo wykorszystać chociaż te proste, które się czasem trafiały. A bez widoczności krawędzi jezdni wolałem nie wchodzić w zakręty z dużą prędkością.

Do domu dojechałem na 21 z hakiem. Ostatnia pogawędka, w trakcie której doszliśmy do wniosku, że jesteśmy zgranym zespołem i trzeba będzie kiedyś znowu gdzieś wyjechać w takim samym składzie :). Po wejściu do domu rzuciłem rzeczy w kąt i udałem się do kąpieli. Po niej nie miałem już siły na nic, więc padłem na łóżko. Było zajebiście.

Wielkie dzięki dla Pana Wiewiórki, Pana Morsa, Obieżyświata i Konio, za udział w realizacji tego wyjazdu! Serdecznie dziękuję chłopaki! Mam nadzieję, że następna wyprawa będzie jeszcze fajniejsza!

Dzięki wszystkim, którzy dzielili się z nami informacjami na temat Kłomina i okolic, zwłąszcza kolegom z PBC! Bez was nie bylibyśmy tacy pewni wyjazdu.