Codziennie stosuję algorytm dojazdu do pracy:

Zimno:

- Odpalam ogrzewane manetki na 70-100%

Deszcz:

- Zakładam kombi przeciwdeszczowe

- W korku piłujemy na niskich biegach: Wezmą za wariata, to sami zjadą. Nie widzą? To usłyszą. Potrzeba radykalnie zwolnić? Pomożemy silnikiem.

- Strzeż się jazdy po białym i obok ciężarówek w ruchu.

Superdeszcz :

- Jak wyżej,

- Dorzucić  rękawiczki foliowe ze stacji benzynowej i zabezpieczyć buty.

Mokro +liście na drogach + twarde od zimna gumy:

- Uwaga! Mała przyczepność,

- Łagodnie ruszamy,

- Łagodnie hamujemy,

- Wchodzimy w zakręty dużo wolniej, minimalizując ile się da przechylanie motocykla

- Przed każdym zakrętem, ruszaniem, przyspieszaniem całe ciało spięte i gotowe do reakcji na uślizgi

- Systematycznie, co jakiś czas na prostych robić test  przyczepności.

- W korku unikać jazdy między samochodem i ciężarówką w ruchu

Najważniejsza reguła:

Codziennie kalkuluję ryzyko, zagrożenia, nastawiam się psychicznie na technike i charakter jazdy... Liście na mokrym asfalcie obniżają morale z każdym branym zakrętem. Kondom przeciwdeszczowy gotuje mi ciało codziennie, zanim dojdę do motocykla. Nie dam się. Jazda w napięciu, poślady ściśnięte, uda lekko napięte, by byc gotowym do manewrowania czy ewakuacji. Ruszanie, redukcja, hamowanie. Uślizgi. Odpuszczanie hamluca, manewrowanie na półsprzęgle. Zestaw często używanych narzędzi w taką pogodę.

Zimna krew w zimne dni. Ktoś wyjechał mi nagle na pas, ktoś zajechał drogę. Gwałtowne manewry na śliskiej drodze. Jeszcze żyję. Taka codzienność drogowa. Po kilka wydarzeń dziennie. Czy zwyczajnie przyzwyczaiłem się do nieustannego zagrożenia? Czy może jestem psychicznie chory, nie odczuwając lęku?

Kolega z pracy,  wszedł dzis do mnie do pokoju  lekko skwaszony:

- Wyglebiłem

- Jak to? 

- No wyglebiłem! Wyłożyłem się na zakręcie. Przyhamowałem za ostro. Ale jechałem powoli i nic mi nie jest...

- No to już jesteś "tym po" a nie "tym przed" ;)Dobrze, że nic ci nie jest.

Double Lambada Drift

Wieczorem jadę do centrum. Pogoda pod ch..., mokro, slisko, deszcz. Ruszam na światłach ze skrzyżowania. Manetka lekko, rownomiernie popuszczam sprzęgło. Powoli mechanizmy zaczynają wprawiać maszynę w ruch. Suzi strzeliła focha. Wyrywa się spod tyłka, tył zaczyna tańczyć przez niemal sekundę. Zarzuca dość ostro. "No to gleba" -przeleciało przez myśl.  Odruchy zadziałały pierwsze. Uda ściśnięte na motongu, a nogi lekko rozstawione na boki nogi, by w razie gleby przy tak małej prędkości nie miec motonga na udzie. W tym samym czasie, jak zwykle, lewa ręka wciska sprzęgło a prawa odpuszcza gaz. "Uff -stabilizacja". Sekunda długa jak wieczność. Znowu popuszczam sprzęgło, by zacząć jechać. Sytuacja znowu powtarza się. Nie minęły dwie sekundy, nie zdążyłem się ucieszyć z odzyskania kontroli, gdy znowu tył zaczął tańczyć. Znowu piekielnie długa sekunda. Tył jeździ mi na boki -pół metra w lewo, pół metra w prawo. Znowu kilka razy odbijałem się od niewidzialnych ścian, pomiędzy którymi jechałem. Znowu sprzęgło, nogi lekko odchylone, ale napięte uda ściskają moto aby narowiste konie mechanicznye nie wyrwały się spod jeźdźcy. Po chwili ponownie odzyskałem kontrolę.  "Co się do H.P & Q.N dzieje? Przecież lekko sprzęgło puszczałem!". Człowiek na przystanku, obok którego z SUZI pląsaliśmy te pare sekund, patrzył na mnie jak na wariata. "No ładnie...". Dalsza droga przebiegała w atmosferze irytacji, poprawianej przez zachowanie sierot drogowych, zajeżdżaczy dróg i niezdecydowanych co do trasy.

Pod Złotymi Tarasami, standardowo parkowanie na miejscu do niedawna znanym jako "For choppers only parking".  Ludzie obserwują spodełba wariata, co porwał się na jazdę w taką pogodę. Nie zrażony ich niemą krytyką mego zdrowia psychicznego wyruszyłem po sprawunki. Połowa drogi za mną, jeszcze tylko powrót...